Solenie (peklowanie) jest to najbardziej rozpowszechniony sposób konserwowania mięsa. Konserwujące działanie soli jest dwojakie: polega na przenikaniu soli w tkanki mięsne, z których sól wyciąga nadmiar wody i na działaniu soli na bakterie znajdu­jące się w mięsie, co powoduje zamieranie bakterii i zahamowanie ich rozwoju. Wędzenie — polega na poddawaniu mięsa dłuższemu działa­niu dymu drewna. W tych warunkach następuje odwodnienie mięsa (od 10 — 20%) na skutek podwyższonej temperatury wędzarni; poza tym w dymie znajdują się różne lotne substancje, które mają własności konserwujące. Składnikami tymi przesyca się wędzo­ny produkt i w ten sposób zostaje zabezpieczony przed psuciem się. Wędzi się przeważnie mięso wieprzowe lub wyroby z niego, jak kiełbasy, szynki, boczki itp. a także słoninę. Konserwowanie w naczyniach zamknię­tych. Mięso konserwowane w naczyniach zamkniętych nazywa­my konserwami. Konserwy mięsne w puszkach są przyrządzane z różnych gatunków mięsa i utrwalane przez sterylizację *) lub pasteryzację **). Istnieje jeszcze wiele sposobów utrwalania mięsa na krótki okres czasu, które w warunkach domowych lub mniejszych za­kładów żywienia zbiorowego można z powodzeniem stosować. Przechowywanie w liściach chrzanu lub pokrzyw. Obkładanie cebulą, nacieranie czosnkiem — jest zabiegiem utrwalającym. Przechowywanie w liściach pokrzyw. Ścięte liście pokrzyw trzeba dobrze opłukać, osuszyć i obłożyć nimi mięso, owinąć pa­pierem lub ścierką i przechowywać w piwnicy. Konserwujące krótkotrwałe działanie pokrzyw polega na działaniu zawartego w nich kwasu mrówkowego.