Dekstryny są to produkty hydrolizy skrobi. Stanowią miesza­ninę substancji różnego stopnia rozbicia cząsteczki skrobi. Produkcja dekstryn polega na ogrzewaniu suchej mączki ziem­niaczanej w temperaturze ok. 200°C, w obecności kwasu lub bez niego. Produkt pierwszy zwiemy dekstrynami kwasowymi, drugi (bez kwasu) są to tzw. dekstryny palone. Fabrykacja obydwóch gatunków składa się z tych samych czynności z tym, że dla dek­stryn palonych odpada proces kwaszenia. Wspólną cechą wszystkich dekstryn jest ich nierozpuszczalność w alkoholu, dzięki czemu z roztworu wodnego zadanego alkoholem ulegają wytrąceniu. • W zależności od wielkości cząsteczki są w zimnej lub gorącej wodzie w większym, lub w mniejszym stopniu rozpuszczalne. Podział dekstryn według przemysłowego zastosowania rozróżnia: a) dekstryny białe: od tzw. krochmalu rozpuszczalnego w gorącej wodzie do modyfikacji rozpuszczalnych w różnym procencie w zimnej wodzie, b) dekstryny żółte zabarwione od jasnożółtych do ciemnożółtych i brązowych o różnej wydajności i zdolności tężenia po rozpuszczeniu. Przy magazynowaniu dekstryn jeszcze więcej niż przy magazy­nowaniu mączki ziemniaczanej trzeba uważać aby pomieszczenie składowania nie było za wilgotne. Dekstryna odwrotnie niż mączka nie wysycha, lecz wilgotnieje, objętość jej powiększa się, co potwierdzają wypadki (choć sporadyczne) pękania worków z dekstryną. Dekstrynę dostarcza się w workach po 100 kg. Zawartość wilgoci w dekstrynach białych 13%, a w dekstrynach żółtych 10%. Dekstryny winny być wolne od obcych woni.