Palnik gazowy występuje w kuchniach różnorakiego rodzaju, kotłach, piekarnikach itp. Kuchenki gazowe składają się zasadniczo z żeliwnej podstawy oraz palników. Rozróżnia się kuchenki jedno- i wielopłomieniowe; mogą one być otwarte lub zamknięte. Najbardziej rozpowszech­nionym typem kuchen, są kuchenki dwupalnikowe; oprócz tego w dość częstym użyciu są kuchnie gazowe, o większej ilości pło­mieni, z piekarnikiem. Konstruktorzy kuchni gazowych starali się o możliwie najlepsze wykorzystanie gazu; stąd też dziś każda nowoczesna kuchenka jest zaopatrzona w tzw. palnik oszczędnościowy, którego zadaniem jest podtrzymanie temperatury wrzenia flotowych potraw. Zużycie gazu przez palnik oszczędnościowy wynosi 40—60 1/godz. Sprawność tych kuchenec dochodzi najwyżej do 68%. Spraw­nością kuchni nazywamy stosunek energii cieplnej użytecznej (pochodzącej ze spalania się gazu świetlnego) do ilości energii c eplnej dostarczonej (w gazie). O wiele większą sprawność pDsia-dają kuchnie zwane familijnymi. Kuchnie tego rodzaju posiadają (3—4) normalne palniki; zużyć.e gazu wynosi do 800 1/godz. Kuchnie duże albo restauracyjne są używane wszędzie tam, gdzie zachodzi masowe sporządzanie potraw. Zużycie gazu w tego rodzaju kuchnach jest różne i waha się w szerokich granicach od 750— 2 500 1/godz. Kuchnie duże posiadają różne ogniska: i tak w użyciu są kuchnie o ogniskach normalnych otwartych, ogniskach zamkniętych i wresz­cie ogniskach kombinowanych. Najbardziej rozpowszechnione są kuchnie o ogniskach otwar­tych. Przeważnie są one używane w restauracjach, gdzie gotowa­nie potraw ogranicza się do pewnych pór dnia. W lecznicach, dużych szpitalach itd., lepsze usługi oddaje kuchnia o ogniskach zamkniętych; kuchnie tego rodzaju są w użyciu tam, gdzie zacho­dzi potrzeba gotowania dużej ilości potraw różnorodnych. Goto­wanie na tych kuchniach odbywa się w ten sposób, że palnikami podgrzewa się płyty grzejne, na które stawia się naczynia z po­trawami. Normalnie płyty nagrzewają się do temperatury 600 — 700°C. Niezależnie od płyt grzejnych, kuchnie te są wyposażone w pie­karniki i podgrzewacze naczyń. Oprócz tego posiadają one zbior­niki z wodą, którą podgrzewa się przy pomocy gorących spalin odchodzących spod płyt grzejnych. Celem dalszego podniesienia sprawności kuchni, ogniska wykłada się szamotem. Budowa palnika Bunsena Przygotować palnik Bunsena połączony wężem gumowym z do­pływem (kranem) gazu świetlnego. Wykonać kolejno następujące doświadczenia: zamknąć dopływ powietrza w palniku, odkręcić gaz i zapalić go nad palnikiem. Widzimy że płomień jest świecący, kopcący, chwiejny, otwierając stopniowo dopływ powietrza zauważymy, że płomień staje się coraz jaśniejszy mniej kopcący i niechwiejpy (w razie podmuchu). Płomień palnika bunsenowskiego przy ma­ksymalnym dopływie powietrza ma swoją część górną odtlenia-jącą i dolną utleniającą. Zbadać przy pomocy drucika platynowego, w której części płomienia najszybciej następuje jego rozżarzenie. Płomień palnika Bunsena bez dopływu powietrza nie ma wyso­kiej temperatury, gdyż nie zachodzi w nim całkowite spalanie. c. Po ostygnięciu palnik rozebrać, tzn. odkręcić kominek. Za­palić gaz nad palnikiem bez kominka. Zauważymy, że płomień jest mały, świecący, kopcący, chwiejny. Świecenie płomienia w palniku Bunsena jest spowodowane żarzącymi się cząstkami węgla znajdującego się w gazie świetlnym.