Po przygotowaniu mieszaniny tłuszczu utwardzonego z odpo­wiednimi dodatkami (zwanymi emulgatorami), które ułatwiają dokładne wymieszanie się tłuszczu z wodą czy mlekiem na tzw. emulsję, mieszaninę tę przepompowuje się do tzw. zbiornika tem-peracyjnego w celu uzyskania odpowiedniej temperatury, wyno­szącej zwykle około 40°C. Następnie w tzw. kierzni — aparacie zaopatrzonym w mieszadło po dodaniu roztworu solanki, cukru, barwnika i substancji zapachowych następuje emulgowanie tłusz­czu z wodą. Zemulgowaną w kierzni masę wypuszcza się na obra­cający się powoli bęben, chłodzony ciekłym amoniakiem. Schło­dzona masa margarynowa jest zdejmowana z bębna za pomocą odpowiedniego noża, w postaci charakterystycznych wstążek spada na taśmę transportera i kierowana jest do specjalnego aparatu do wygniatania. Po przejściu przez aparat lub aparaty do wy­gniatania margarynę układa się na wózki i przewozi do pa­kowania. Nowoczesne pakowaczki formują kostki margaryny z dużą do­kładnością wagi i zawijają je w pergamin „całkowicie automatycz­nie bez udziału rąk ludzkich. Obsługa wkłada tylko margarynę do leja pakowaczki i odbiera gotowe kostki. Po zapakowaniu margarynę składa się w skrzynie po 20—30 kg i umieszcza w chłodnym i ciemnym magazynie lub od razu wysyła wagcnem-chłodnią lub samochodem-chłodnią do odbiorców. Margaryna mleczna (wysoki gatunek) jest mniej trwała niż mar­garyna wodna. Margaryna ukazuje się na rynku bądź w blokach 5->kilogramo-wych, bądź w kostkach Vk czy '/-j-kilogramowych pakowanych w pergamin. Poniższa tabelka podaje okresy gwarancyjne prze­chowywania margaryny.