Nasiona krajowe, a mianowicie: lnu, konopi i maku są surowcami do produkcji olejów schnących. Najważniejszym w danym wy­padku jest siemię lniane zawierające 30—44% tłuszczu. Siemię lniane przerabia się w sposób podobny jak rzepak, tzn. na prasach lub przez ekstrakcję, stosując metodę kombinowaną, tzn. tłocze-niowo-ekstrakcyjną. Olej lniany naniesiony cienką warstwą na szkło lub blachę wysycha na powietrzu po kilku dniach tworząc twardą powłokę ochronną, zwaną „filmem". Proces ten zwany schnięciem oleju ma szerokie zastosowanie w technice, a oleje, które tę właściwość przejawiają, noszą nazwę olejów schnących. Olej lniany surowy o barwie ciemnożółtej, czasami brązowej, mimo gryzącego nieco smaku i swoistego zapachu używany bywa niekiedy do jedzenia, głównie znajduje zastosowanie w przemyśle, do wyrobu pokostów, różnych farb i lakierów olejnych, cerat, linoleum i mydła szarego. Olej konopny. Podobne właściwości do oleju lnianego posiada olej konopny, otrzymywany z nasion konopnych, o barwie zieiono-brązowej. Olej ten wysycha nieco wolniej niż lniany, lecz daje „film" (warstwę) twardszy, toteż chętniej używany jest do wy­robu lakieru i farb podłogowych. Rafinowany olej konopny dodany do oleju rzepakowego rafi­nowanego (jadalnego) obniża jego punkt krzepnięcia, dzięki czemu mieszanka ta nadaje się lepiej do wyrobu zalewy konserw rybnych niż czysty rafinowany olej rzepakowy, który krzepnie już przy 2—4° C. Olej makowy posiada barwę żółto-czerwoną, rafinowany barwę słomkową. Z powodu wysokiej ceny maku olej kalkuluje się za drogo w porównaniu do oleju rzepakowego, którego jakością nie przewyższa: pod względem wysychania ustępuje także olejowi lnianemu. Zapotrzebowanie na olej makowy jest małe, gdyż poszu­kiwany jest jedynie do wyrobu olejnych farb artystycznych. Nadmienić należy, że całe zapotrzebowanie krajowe na oleje schnące pokrywane jest naszą własną produkcją siemienia lnia­nego.