Wody mineralne dzieli się na stołowe i lecznicze. Oba rodzaje muszą być w zupełności wolne od bakterii oraz zawierać co naj­mniej 1000 mg rozpuszczonych soli mineralnych i 250 mg dwu­tlenku węgla w 1 kg wody. Dwutlenek węgla zapewnia wodom właściwości orzeźwiające, zaś sole mineralne obecne w wodach stołowych pobudzają czynności narządów trawienia, a zawarte w wodach leczniczych sprowadzają pożądane zmiany w funkcjo­nowaniu organizmu (np. jod pobudza działanie tarczycy). Najbar­dziej znanymi w Polsce wodami stołowymi są: „Kryniczanka" ze zdroju „Główny" w Krynicy, „Staropolanka" ze zdroju „Józef" w Polanicy, „Krystynka" ze zdroju Nr 8 w Ciechocinku i „Anka" ze zdroju „Stefan" w Szczawnicy. Wody lecznicze dzielą się w zależności od zawartości głównego związku chemicznego; rozróżnia się wody żelaziste, siarkowe, arse­nowe, jodowe szczawy (C02) oraz alkaliczne itp. Do najbardziej znanych i skutecznych należą w Polsce „Zuber" z Krynicy, zawie­rający znaczną ilość soli sodu, manganu, wapnia, potasu, żelaza oraz wolnego dwutlenku węgla. Te same składniki, choć w nieco mniejszych ilościach, zawierają „Zdrój Jana" i „Zdrój Główny", także w Krynicy. Do źródeł zawierających arsen należy „Sniadecki" z Kudowy, jod zawiera „Magdalena", „Stefan" i „Józefina" ze Szczawni-y. Wody mineralne winny być przechowywane w butelkach w po-.zycji leżącej, w pomieszczeniach ciemnych i chłodnych (lecz o tem­peraturze nie niższej 0°C). Tworzenie się osadu jest dopuszczalne.