Rudą żelazną nazywamy skałę zawierającą związki żelaza (związ­ki z tlenem tzw. tlenki, dwutlenkiem węgla tzw. węglany i siarką tzw. siarczki), z których otrzymuje się surowiec żelaza, surówkę, jako półfabrykat służący do wyrobu żeliwa i stali. W przyrodzie spotykamy następujące rodzaje rud żelaznych, które przerabiane są w hutnictwie. Są to związki tlenowe o wzra­stającej zawartości żelaza: limonit czyli żelaziak brunatny, hematyt czyli żelaziak czerwony, magnetyt zwany również żelaziakiem magnetycznym i syderyt czyli węglan żelaza. Ruda limonitowa zawiera w stanie suchym przeciętnie od 25 do 50% żelaza. Ruda hematytowa zawiera 40—60% żelaza, a w bo­gatych złożach zawiera nawet do 70% żelaza. Ruda magnetyczna zawiera do 70% żelaza. Ruda syderytowa od 25 do 45% żelaza. Największe zasoby rud żelaznych na świecie posiada Związek Radziecki, skąd i Polska importuje rudę. W Polsce występują wszystkie omawiane tutaj rudy. Limonit występuje w woj. kieleckim, w dorzeczu rzeki Warty, w widłach Wisły i Sanu. Na tych ostatnich terenach zwłaszcza występuje ruda darniowa tzw. limonit łąkowy, który zawiera od 25—30% żelaza. Hematyt występuje bardzo rzadko i w niewielkich ilo­ściach. Polskie kopalnie magnetytu na Dolnym Śląsku są stosun­kowo ubogie (40—45% żelaza) i zapasy tej rudy są nieznaczne. Syderyt jest rudą najczęściej występującą w Polsce, wydoby­waną w dwóch zagłębiach: Częstochowsko-Wieluńskim i Staro­polskim (od Zawiercia po Ostrowiec Świętokrzyski).